Είναι που μένεις μα είσαι σ’ απόσταση
είναι που φεύγεις κι είσαι κοντά

δώσε φωτιά πάρε πίσω την κόλαση
φτιάξε φτερά πάρε πίσω κελιά

όλα τα δάκρυα δε φτάνουν για όαση
όλα τα γέλια δε γίναν χαρά

χρόνια που ήρθαν και φεύγουν σε μια στιγμή
χλευάζεις τα όμορφα ειρωνικά

λυγίζουν γόνατα τρέμουν απ τη ντροπή
ήρθε η ώρα να κλωτσήσεις ξανά

ιστοριούλες δε γίναν ποτέ ζωή
στην αγκαλιά σου φυτρώσαν καρφιά