Έχω έναν ποταμό στον νου
αλλά δε μοιάζει αλλουνού,
τη μέρα πάει αριστερά
τη νύχτα τρέχει δεξιά.

Έχει στην κοίτη του αφρούς
και στο βυθό του θησαυρούς,
μα το νερό του είναι θολό
και να κατέβω δεν μπορώ.

Έχω έναν ποταμό στον νου,
παιδί δεν είναι του βουνού,
έχει μανούλα την ψυχή,
βγαίνει απ’ του πόνου την πηγή.

Σαράντα χρόνια πολεμώ
απ’ τα νερά του να διαβώ,
χτίζω γιοφύρια πετρωτά
μα αυτός τα σπάει και τα χαλά.