Χάλασε πάλι ο καιρός
βροχή και καταιγίδα
κι εγώ στο σπίτι μοναχός
χωρίς καμιά ελπίδα

Φίλοι πουλιά που πέταξαν
σε άγνωστα λημέρια
κι έρωτες που έταξαν
και ουρανό κι αστέρια.

Δεν μας θυμήθηκε κανείς
κανέναν δεν τον νοιάζει,
μέσα στη φτώχια του αν ζεις
και μέσα στο μαράζι.

Όλοι εξαφανιστήκαν
στην πρώτη δυσκολία
κι από το χάρτη σβήστηκαν
σαν άδεια πολιτεία.

Στης μοναξιάς την εποχή
είμαστε όλοι μόνοι
κι έξω να πέφτει μια βροχή
που όλο και δυναμώνει.

Μονάχη μου κι εγώ ξανά
κι είναι η ζωή κομμάτια
κι όλο θυμάμαι τα παλιά
με δακρυσμένα μάτια.

Δεν μας θυμήθηκε κανείς
κανέναν δεν τον νοιάζει,
μέσα στη φτώχια του αν ζεις
και μέσα στο μαράζι.

Όλοι εξαφανιστήκαν
στην πρώτη δυσκολία
κι από το χάρτη σβήστηκαν
σαν άδεια πολιτεία.