Άλλη μια μέρα που με βρίσκει στο δωμάτιό μου τ’ άδειο
και να γράφω στο παλιό μου το τετράδιο
άλλη μια μέρα που τα δύσκολα με κάνουν να θυμάμαι
αυτά που πέρασα να υποδεχθούν το αύριο
άλλη μια ακόμα νοσταλγία που είναι το τότε
όπου έλεγα πώς κάποτε θα κατακτήσω κόσμους
μ’ εκείνο το όπλο από ξύλο θυμάμαι
που μου φτιαξε ο παππούς μου για να μη σκοτώνω ανθρώπους
άλλο ένα όνειρο πως κάποτε θα φτάσω στο σημείο
που ο κόσμος θα μιλά με τα κομμάτια μου
άλλο ένα αίνιγμα που είπα πως θα λύσω
και δεν έλυσα στα τρία χρόνια πρίν απ’ τα τριάντα μου
είναι το αίνιγμα που λέγεται αγάπη
και το βρήκα να πεθαίνει κάπου πίσω απο τα μάτια σου
είναι που είπα δε θα γράψω μα μου λείπεις
και μου λείπει το οξυγόνο που μου έδινε η ανάσα σου
για λίγο πίστεψα πως κάπου θα μπορούσε
ερωτευμένο να με βρει το πιο γλυκό χαμόγελό σου
είναι ωραία να έχεις βρει τον ανθρωπό σου
να δείς λίγο χαρούμενο τον φύλακα άγγελό σου
μα έτσι είναι ο κύκλος της ζωής και τ’ όνειρό σου
το χάνεις στη κουβέντα που’ χες με τ’ αφεντικό σου
κι’ όταν θα βρίσκεις τον χαμένο εαυτό σου
θα ψάξεις να το δώσεις σ’ έναν άνθρωπο δικό σου

κι’ αφού τα δύσκολα περάσανε πές μου
γιατί πιο δύσκολα να’ ναι εκείνα που θα συναντήσω
είναι οι χαρές τόσο μικρές που δε μου φτάνουν
μα για εκείνες πολεμώ στη κάθε μέρα μου να ελπίζω
κι’ είχα μια ελπίδα να σε βλέπω να γελάς
μα κι’ ενα ψέμα ως το τέλος πως μαζί θα μεγαλώνουμε
είχα μια ανάγκη να στα πώ από καρδιάς
και μια αλήθεια πως τα όμορφα κάποτε θα τελειώνουνε

ξέρεις πως είναι να παλεύεις κάθε βράδυ επί χρόνια
με το μέσα σου και πάντα να λυγίζεις
για τις επιλογές που έκανες τα λόγια που δεν είπες
και τον χρόνο που δεν μπορείς να γυρίσεις
κι’ αναρωτιέμαι πως θα ήταν η ζωή μου
αν το βράδυ εκείνο που έφυγες ερχόμουνα μαζί σου
αν είχα δύναμη σφικτά να σε κρατήσω
αφότου μου δινες με δάκρυα το τελευταίο φιλί σου
θυμάμαι ακόμα τη φωτιά από τη λαίλαπα
να σιγοκαίει στα μάτια ενός μικρού επαναστάτη
που είχε όνειρο να φτιάξει απ’ την αρχή αυτό τον κόσμο
με χαμόγελο παιδιών και με αγάπη
ψάχνωντας για καλοκαίρια χάθηκα στους χειμώνες
εδώ παγώσαν οι αγκαλιές και μείναν μόνες
εδώ τα όνειρα πεθαίνουν το ξημέρωμα
και οι ανθρώποι που αγάπησες μένουν για πάντα εικόνες
θα θελα να βλεπα γι’ ακόμα μια φορά τη γυναίκα
που μ’ έφερε στο κόσμο αυτό να μου γελάει
να με κοιτάξει μες στα μάτια χαρούμενη
να μου πει πως δε πονάει και πως όμορφα περνάει
κι’ όσα δε πρόλαβα να πώ στον πατέρα μου
τα έχω κάνει τραγούδια όλος ο κόσμος να τα μάθει
για κάθε φίλο και εχθρό θα έχω για πάντα ένα χαμόγελο μεγάλο
απ’ της καρδιάς μου ρε τα βάθη


κι’ αφού τα δύσκολα περάσανε πές μου
γιατί πιο δύσκολα να’ ναι εκείνα που θα συναντήσω
είναι οι χαρές τόσο μικρές που δε μου φτάνουν
μα για εκείνες πολεμώ στη κάθε μέρα μου να ελπίζω
κι’ είχα μια ελπίδα να σε βλέπω να γελάς
μα κι’ ενα ψέμα ως το τέλος πως μαζί θα μεγαλώνουμε
είχα μια ανάγκη να στα πώ από καρδιάς
και μια αλήθεια πως τα όμορφα κάποτε θα τελειώνουνε
κι’ αφού τα δύσκολα περάσανε πές μου γιατί πιο δύσκολα
να’ ναι εκείνα που θα συναντήσω
είναι οι χαρές τόσο μικρές που δε μου φτάνουν
μα για εκείνες πολεμώ στη κάθε μέρα μου να ελπίζω
κι’ είχα μια ελπίδα να σε βλέπω να γελάς
μα κι’ ενα ψέμα ως το τέλος πως μαζί θα μεγαλώνουμε
είχα μια ανάγκη να στα πώ από καρδιάς
και μια αλήθεια πως τα όμορφα κάποτε θα τελειώνουνε