Καμιά φορά...
Ψάχνουμε αφορμές ν’ ανάψουμε στο κέντρο μια ΦΩΤΙΑ...
για να μαζευτούμε όλοι μαζί..
Σ’ αυτό το σημείο που ονομάσαμε ΝΕΚΡΗ ΖΩΝΗ
ανάμεσα στη φυλακή μας και την κοινωνία.
Που θα διαλέξει ο καθένας μας να πάει μετά,
ας το αποφασίσει μόνος του..
Κάποιοι, θα περιμένουμε εδώ.
Γινόμαστε πολλοί, γιατί φοβόμαστε τη ΜΟΝΑΞΙΑ... Σωπαίνουμε...
για να ακούσουμε τις προσευχές των φυλακισμένων για ΛΕΥΤΕΡΙΑ
Μιλάμε για ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ κοιτώντας μέσα μας..
γνωρίζοντας, πως από εκεί πρέπει να ξεκινήσει.
Καμιά φορά...
Ψιθυρίζουμε στίχους, για να υψώσουμε τις φωνές μας..
Ερωτευόμαστε για να ενώσουμε τις πληγές μας..
μιλάμε για ΑΓΑΠΗ που οι έξω το σιχαίνονται
Κι αναρωτιόμαστε συχνά...
Τελικά, αυτοί μας έκλεισαν εδώ μέσα ή εμείς..
τους αφήσαμε απ’ έξω;

Αφού στείλαμε σήματα καπνού στης γης τα πέρατα
και μεταλάβαμε φωτιά από την Αυλώνα,
αφού βρήκαμε μέσα μας τα ίδια τέρατα
που δεν έπαψαν και παίζουν ακόμα

Αφού σταθήκαμε στη λίμνη που ζουν οι ευχές
κι ας μη γυρέψαμε ποτέ μας στεριά,
αφού ζηλέψαμε τις πρώτες βροχές
κι οι στίχοι γίναν’ η δικιά μας λευτεριά

Αφού το μήνυμα ταξίδεψε μαζί μας στο μπουκάλι
και δε μας χώνεψαν τόσοι ωκεανοί
δικό μας χρέωμα δική μας κι η σπατάλη,
Μια φορά πεθαμένοι δυο φορές ζωντανοί

Στο βιβλίο των τεσσάρων στοιχειών μόνος μου δέθηκα
και έπειτα έκοψα τα δυο μου τα ξεράδια,
δε μεταφράζω πια σιωπές γιατί αφέθηκα
όταν αντίκρισα στα μάτια σου σκοτάδια

Σήμερα οι δαίμονές μου ξύπνησαν γελαστοί
κι ο χρόνος έπεσε πάνω μας για να μας διδάξει,
πως δεν μπορεί η μοναξιά να διαβαστεί
και πως η αγάπη ακούγεται μόνο στην πράξη.