Να πίνεις τον καφέ σου στο σαλόνι
να βγαίνω για τσιγάρο στο μπαλκόνι
και μία κουβέντα δύσκολα να βγαίνει
γίναμε ξένοι
Ξένοι δίχως τίποτα να πούμε
κουράγιο ούτε καν να τσακωθούμε
χωρίς διάθεση για να σταθούμε
να κοιταχτούμε.

Πως γίναμε έτσι
Πως γίναμε έτσι είναι απίστευτο και όμως
κανένας δρόμος κανένας δρόμος τώρα πια δε μας ενώνει
κανείς για δύο το τραπέζι δεν το στρώνει
δε μας σκεπάζει πια το ίδιο το σεντόνι Πως γίναμε έτσι
πως γίναμε έτσι.

Να μπλέκω με δουλειές όλη τη νύχτα
να βλέπεις της ομάδας σου την ήττα
αμίλητοι μπροστά σε μια οθόνη μείναμε μόνοι.
Μόνοι μας χωρίς καμιά βοήθεια
να ζούμε στα δικά μας παραμύθια
νομίζοντας εκεί πως ζει η αλήθεια
από συνήθεια .