Τα λιβάδια (της μεγάλης ξεφτίλας)

Που πάει ο ύπνος τις νύχτες που με πλημμυρίζει φως,
Μοιάζω παιδί που φοβάμαι με παιδιά άλλα να παίξω,
Κλείνω ρολά, μένω εκτός….
Στην άδεια παιδική χαρά μόνο τα βράδια πάω να παίξω.

Σαν παραμύθι εμπρός μου, απλώνονται…

R
Είν’ τα λιβάδια της μεγάλης ξεφτίλας,
γεμάτα πρόβατα ψυχρής ανατριχίλας,
που όλο βοσκάνε, που όλο βοσκάνε,
-χόρτο δεν πρόκειται να γίνω να με φάνε.


Και δεν μετρώ το σφυγμό μου για να δω ακόμα αν ζω,
Ξέρω καλά την καρδιά μου είναι καρδιά που αντέχει,
Κλείνω ρολά, δίχως φως…
στην ίδια παιδική χαρά μέρα και νύχτα η σκέψη τρέχει.


Σαν παραμύθι εμπρός μου, απλώνονται…

R
Είν’ τα λιβάδια της μεγάλης ξεφτίλας,
γεμάτα πρόβατα ψυχρής ανατριχίλας,
που όλο βοσκάνε, που όλο βοσκάνε,
-χόρτο δεν πρόκειται να γίνω να με φάνε.