Αθήνα, ξελογιάστρα μου Αθήνα,
μέσα σε ποτάμια από ρετσίνα θέλω να πνιγώ,
Αθήνα, ξελογιάστρα μου Αθήνα,
μ’ εκατό Παρίσια και Λονδίνα, δε σε αλλάζω εγώ.

Αληθινά, σαν τα δικά σου δειλινά,
δεν είδα, Αθήνα, πουθενά,
μπόρες περνάς μα δεν αλλάζεις, δε γερνάς
και τις καρδιές μας κυβερνάς,
είσαι φτωχή μα έχεις, Αθήνα μου, ψυχή,
Αθήνα γλυκιά, τη νοστιμιά, δεν έχει καμιά, που `χεις εσύ
και σ’ όλη τη γη, δεύτερη Αθήνα δε θα βρεις.

Αθήνα, ξελογιάστρα μου Αθήνα,
μέσα σε ποτάμια από ρετσίνα θέλω να πνιγώ,
Αθήνα, ξελογιάστρα μου Αθήνα,
μ’ εκατό Παρίσια και Λονδίνα, δε σε αλλάζω πια.