Θέλω αισθήματα νεκρά και γνωρίζω μόνο ένα τρόπο
σταθμός το σπίτι σου χρονομετρώντας δρόμο
σιγά σιγά ένα χαμόγελο στα χείλη μου σηκώνω γιατί όσο περπατώ σκοτώνω θλίψη στη λεωφόρο
αδειάζω σαν απόβλητο μέσα στη μαύρη θάλασσα κι έπειτα οι πιο ηλίθιες σκέψεις μου μέσα βουτάνε, πνίγονται ή τις τρώνε τα μεγαλύτερα ψάρια ταξιδεύουν στο στομάχι τους ώσπου τους το τρυπάνε
τα φώτα της πόλης γελάνε, νεράιδες γύρω τους εξυψώνουν τον ήλιο τους
σέβονται ότι τους δίνει η ζωή
σ’ αντίθεση με τους θεούς που γίναμε όλοι εκπαιδευόμενοι απ’ το σχόλασμα για την καταστροφή
νιώθω ενέργειες να δένουν το ένα άκρο απ’ το νήμα στη βάση και ελεύθερο να με αφήνουν στην πράξη,
μα με το φόβο μου όμως ζουν πως αν το κόψω ή κάτι αλλάξει θα χαθώ μέσα σ’ ότι με συναρπάζει
κι επιστροφή δε θα υπάρξει εκτός κι αν κάτι με ωριμάσει μα νερό στην έρημο μου πως θα φτάσει;
άμα θα βρέξει ας κατεβάσει πιο κοντά τον ουρανό το προτιμώ απ’ το να ωριμάσω, κάποιος κάποια ευχή να πιάσει.

Σιγά σιγά από τη βαρύτητα γινόμαστε ερπετά
σιγά σιγά με την ταχύτητα χάνουμε τα μισά.

Σημασία έχει ο σταθμός κι όχι ο προορισμός κι απόψε που δεν είσαι εκεί τα βήματα μου χάνω
γυρνάω σαν μελωδία που δεν κυκλώθηκε ποτέ γιατί το τέλος της δε θέλησα να βάλω
σιωπή μ’ επιχειρήματα όσο φωνάζουν να τους δούνε όλοι ντυμένε εκλεκτέ έχω το σπαθί σου και τη ζωνη
επιλογές του χθες που το σήμερα μου διορθώνει κι ας για τ’ αύριο κουράζομαι, τ’ όραμα δε θολώνει
ένδοξο τέλος, μ’ άδοξη αρχή ποιος θα έχει να μου πει
ποιος και γιατί όταν θα τελειώσει την στιγμή
το πουθενά και το μπορεί την προσοχή σου θα τραβήξει κι ίσως δεις και καταλάβεις ποιος είσαι στην τελική
κρινόμαστε όλοι κι όλοι αμφισβητούμε κάθε οντότητα ανώτεροι τρανοί για στιγμιότυπα
είμαι το θύμα της στιγμής γι’ αυτό από τους ζωντανούς δε με ακουμπάει κανείς.

Σιγά σιγά από τη βαρύτητα γινόμαστε ερπετά
σιγά σιγά με την ταχύτητα χάνουμε τα μισά
σιγά σιγά…