Αφήστε με στην ησυχία μου
θέλω να ζήσω ειρηνικά την ατυχία μου
Να κάνω ότι αγαπώ και μ’ ανεβάζει,
να κάνω ότι μ’ εκφράζει, να διώξω ότι με κουράζει.
Δε θέλω λόγια και πολλές, πολλές κουβέντες
ούτε φύκια για μεταξωτές κορδέλες
χορτάσαμε από παπαρδέλες που είναι σε αγέλες
ενώ είναι μούφα μπακατέλες.
Θέλω ανθρώπους δίπλα μου αληθινούς
που να μετράν με την καρδιά κι όχι με τους αριθμούς
καλοσυνάτους, αγνούς, σωστούς
να έχουν βλέμμα καθαρό κι όχι πονηρός αλεπούς.
Κράτα κοντά σου αυτούς, που σε κάνουν περήφανο
οι άλλοι μες στον κλίβανο, δεν είσαι το ρεντίκολο
ρίχνω με δίκαννο, με στόχο ευθύβολο, δεν είμαι είδωλο
είμαι της προσωπικότητας μου σύνολο.
Είμαι απ’ τους ανθρώπους που κοιτάνε μες στα μάτια
δεν μετράω , πορτοφόλια και παλάτια
ότι είναι να στο πω, θα στο πω κι ας γίνεις κομμάτια
γιατί έτσι έμαθα να ζω, ποτέ δεν έκανα την πάπια.
Δεν κρύφτηκα ποτέ, πίσω απ’ το δάχτυλο μου
μ’ ότι κι αν πιαστώ, δίνω όλο τον εαυτό μου
όσα κι αν κάνω, τα κάνω για το καλό μου
κι αν είμαι χρεωμένος, καριόλη το παίρνω επ’ ώμου.
Δε χρεώνω, στόματα βουλώνω,
σε κάθε πουτάνας γιο, σε κάθε κλώνο,
φαίνεται ποιος είναι αληθινός, ποιος λέει μόνο,
ποιος ανέβηκε μ’ αρχίδια, ποιος με κώλο.
Ξέφυγα απ’ την αγέλη, τώρα παίζω solo
κλεισμένος σ’ ένα στούντιο, ώρες αφιερώνω
θα είμαι εδώ, να σε καυλώνω μες στο χρόνο,
κι όσο παίρνω οξυγόνο, με τα raps θα ξεφαντώνω.

Δεν λέω λόγια κάνω πράξεις
είμαι σαφής, flows να ξενυστάξεις.
Παλιοσχολιτης Α’ κλάσης
θέματα ν’ ακούσεις ν’ αντιδράσεις
το νου σου να γυμνάσεις.

Δεν λέω λόγια κάνω πράξεις
είμαι σαφής, flows να ξενυστάξεις.
Παλιοσχολίτης Α’ κλάσης
αλήθεια να χορτάσεις
αυτά που ξέρεις να ξεχάσεις.