Ζούμε στη γρήγορη λωρίδα η πόλη κρύα ξανά
σαν να ναι η τελευταία νύχτα είναι’ η κάθε βραδιά
κράτα το χέρι του αδερφού σου πριν να φύγει μακριά
παρ’ τα χαμπάρια σου κινήσου πριν είναι αργά.
Από χακί φυλακές, απ’ την πιο τρελή ΕΣΣΟ
χίλιες και κάτι γραμμές, θέλω για ν’ απολυθώ
απ’ τις καυτές της Σαλονίκης, φέρνω πράγμα καυτό
δεν προβλέπεται να αράξεις πλάι απ’ τον τσάκαλο
ακούς τους νέους βετεράνους, τα commandos του ραπ
που δεν τους παν γιατί σπάνε και μιλάνε σκληρά
με ωμά κυνικά του δρόμου ελληνικά
εμπνευσμένα απ’ το τσιμέντο λόγια ειλικρινά
είμαστε οι αλήτες που δεν άλλαξε καμιά εποχή
τα κοπρόσκυλα που ο μπόγια να μαζέψει δεν μπορεί
τόσο απλοί, τόσο ωμοί, τόσο ξεχωριστοί
τόσο μόνοι κι ας ακολουθάνε τόσοι πολλοί
ξέρεις το στιλ μου, κουκούλα nike & παραλλαγές
bacardi cola ως τα χαράματα, παρέες κακές
κανα γαράκι στα Ηλύσια, γλυκιές εποχές
και μια pizza από το johnny man τις πρώτες πρωινές
ένα καπέλο στο κεφάλι, ένα lucky στο στόμα
τα χέρια μόνιμα στις τσέπες, μάγκα ζω για τη βρωμα
η δίψα μας γίνεται λύσσα, όσο περνάνε τα χρόνια
24 χρονών, μυαλό δε βάλαμε ακόμα.
Ζούμε στη γρήγορη λωρίδα η πόλη κρύα ξανά
σαν να ναι η τελευταία νύχτα είναι’ η κάθε βραδιά
κράτα το χέρι του αδερφού σου πριν να φύγει μακριά
παρ’ τα χαμπάρια σου κινήσου πριν είναι αργά.

Φαρδιά φούτερ, φαρδιά jean, λευκά shoes
μοδάτες τσούλες, τρελά drinks μ’ αδερφούς
Θεσσαλονίκη, κέντρο, πολυκοσμικά
μ’ ένα ποτήρι, την πέφτω στην ίδια γωνιά
γνωστά φώτα, σκιές, αστυνομία
στραβοκοιτάνε, κι εγώ το ίδιο, δε δίνω μία
πάντοτε στη γύρα σαν τσιγάρο
πάντοτε σε μια πλευρά του νου κάτι ραπάρω
μετά πάκα, πακέτα, τράκα, στα σιγαρέτα
σε πάρκα, στέκια, κεφάλι γάμησε τα
λίγα φράγκα, μια καβάτζα, μια τρύπα
κάθε φάκα, οι αρουραίοι μου αποφεύγουν τη νύχτα
στο παιχνίδι θα φανεί πόσο είσαι άντρας
και δεν ξέρεις που τελειώνει Michael Dougla
ώρες ντάγκλας, κουβαλάμε όρεξη με το κιλό
χέρια στο πιάτο μας και θα σε κουλό
μετά καυγάδες μ’ άλλες ομάδες να περνάν οι βδομάδες
τ’ άκουσες ή τα `δες οι corάδες βαράν σα Ζητάδες
το καπέλο μας, στραβά όπως κοιτάν το έργο μας
το τέλος bro, θ’ αργήσει σα το μετρό
θέμα στυλ. θέμα συμπεριφοράς
στο βανάκι μας δε χωράς, που να δεις τα tanks
κι όσο μετράμε μιλιά ειλικρινής αγένειας
παίρνεις μπούλο απ’ τη λωρίδα, θέμα οικογένειας.