Ταμπουρώθηκα στα υπόγεια, τα ψηλά είναι υπό διάλυση,
το κτίριο είναι ασφαλές μόνο αν τηρείται υπό κατάληψη,
καταρχήν Καλησπέρα τσόγλανοι υπό κάλυψη,
το νέο μότο για φέτο είναι φόκο και ψυχανάλυση,
γιαουρτώνουμε Ιούδες και ελπίδες φρούδες,
στο μπανιστήρι γιάπηδες και βιζιτούδες,
είναι τορπίλες ρίμες για κωλοτούμπες,
σινεφίλ για φραγκάτους τζαμπατζήδες και τρελές ρουτίνες.

Αρχιτέκτονας στον Κτίστη, δείξε πίστη,
μουσική όχι και τόσο φιλική για τον χρήστη,
σα τον άνεμο γυρνάω ταξιδεύω άμεσα.
Στην πόλη απόκοσμα, κτίρια γκρι και η μουσική μου ανάμεσα.
Δεν μας κρατάει το σπίτι, στην τιβι μας πιάνει νύστα,
με το πρότυπο οικογένειας του φασίστα.
Δυσδαιμόνες μάνες, πατέρες απόγονοι Οθέλων,
είναι τυφλά τα μάτια αυτά που δε στρέφονται στο μέλλον.

Έλα πάρε τον πούλο δε με νιώθεις γρι,
η μισή σου αλήθεια στο πάτωμα πέφτει νεκρή,
είναι αρματωμένο το ηθικό σε πλευρά σκοτεινή,
μια κάννη που είναι ικανή τις πληγές σου να γιάνει.
Που βολοδέρνει το ρεμάλι;
εκεί που η λογική σου μαν δε φτάνει, χτυπάει ταβάνι
ένας παλιός που δε γυρνάει είναι αγύριστο κεφάλι
και έτσι οπλίζω και τραβάω την σκανδάλη πάλι.

Τι σε έφερε ως εδώ, πόσο σκοπεύεις να μείνεις;
Έχε υπόψιν εδώ παίρνεις πίσω ότι δίνεις
και όσο το δάχτυλο σηκώνεις για να κρίνεις,
τόσο στα μάτια μου θα μικρύνεις.
Είναι μία ομάδα, μια Ελλάδα να διασχίσω,
ενώ βαδίζω, συγχύζω, συνεχίζω,
μια το δεξί, μια το αριστερό, όλο και πιο τρελό,
διαδοχικά βήματα προς το ανώτερο.

(Εισβολέας)
Κάποτε ήσουν γειτονιά, τώρα δεν ξέρεις που πας,
κάποτε ήσουνα στην γύρα, τώρα δεν το κουνάς,
κάποτε έγραφες με πάθος, τώρα σαν φαφλατάς,
κάποτε κωλομετρούσες, τώρα κωλοβαράς.
φτάνει! Τα πήρες από επ’ ώμου στην μασχάλη,
είσαι σύννεφο χωρίς αιθάλη, καλλονή με δίχως κάλλη,
άσε πέτα την κωλοσκυτάλη
γιατί είναι ομαδικό παιχνίδι και δε σε βλέπω ούτε με κιάλι.

Mc's νεκροί εν Αθήναι, το flow μου δολοφόνος είναι,
κρύο βράδυ στην πόλη μου, μόνος είμαι.
Χωρίς καμία αντίσταση, κάθε σύγκριση άνιση.
Νέα groups, δυο μήνες μετά την σύσταση, διάλυση.
Προτού το ηχογραφήσεις προπονήσου, οργανώσου,
hip hop, το δικό μου καλύτερο από το δικό σου
και είναι τόσα συγκροτήματα εκτός, συνιστώσα
η αμιγώς ανταγωνιστική μας γλώσσα.

Η διαφορά μας είναι απλή και μια,
προβληματίζω μυαλά, εσύ ζητάς φωτογραφία,
μια συζήτηση ανούσια δε χτίζει
και για να αλλάξει ο κόσμος πρέπει και να του αξίζει, ειρωνεία;
καθόλου, γιατί δουλειά του ποδαριού
ίσων δουλειά του κώλου, οπότε τι είναι δικό σου, τι δικό μου (το κέρατο μου!)
ή παιχνίδια κάνει το μυαλό μου,
ή βρίσκεις τον δαίμονα σου εκεί που βρίσκω τον θεό μου.

Στο δρόμο που πήρες, εσύ τροφή.
Εμείς στον δρόμο αυτό, στροφή 180 μοίρες.
Η νέα μόδα έχει κάνει το είδος άρρωστο,
ταυτότητας κρίση, στον καθρέφτη κοιτάς τον άγνωστο.
Στο δείπνο ακάλεστοι, δε θέλουν τους γιους τους νόθους,
γυρνάμε με μια καρδιά και ανεκπλήρωτους πόθους,
με την ψυχή μας τραγουδάμε την ψυχή μας, εδώ
στα σύγχρονα μπλουζ της Αθήνας.