Αυτό το φως που σε τρομάζει,
αυτές οι λέξεις που έχουν μείνει ασυγχώρητες,
η θερμοκρασία που στο δωμάτιο αλλάζει,
η τιμωρία για πράξεις που έχουν μείνει ατιμώρητες.
Αυτό το πέπλο της νύχτας που σε σκεπάζει,
αυτή η δική σου γνώμη εκεί που δε χωράνε άλλες,
αυτή η τροπή των γεγονότων όταν λες το νίκησα,
και αυτή η ντροπή που νιώθεις σε καιρούς γυμνούς…

Όσο τους σπάσει η σιωπή από τους αμνούς,
όσο τους σπάσω το γυαλί και δεν ξανακολλήσει,
αν προσπαθώ να αλλάξω κάτι έρχονται παραπάνω για όποιο πρόβλημα,
φλώρε μου μιλάς, γαμώ την έτοιμη σου λύση!
Εγώ είμαι η φύση,
έχει καταφέρει να επιζήσει.

Αυτό που θέλεις από εμένα γιατί σε φοβίζει;
Ξέρεις μπορώ να φτάσω εκεί που κάτι δε με αγγίζει,
για αυτό με έχεις από τις ενοχές σου πνίξει!

Όχι! Αυτός ο κόσμος δε σου αξίζει, άνοιξε πανιά και φύσα μακριά,
μακριά από μύθους που έχεις ήδη καταρρίψει ,
μακριά από τέρατα που ζουν στα σκοτεινά…
ποιες είν’ οι πράξεις που σε `χουνε στιγματίσει;
Και ποιες οι αδικίες που σου φόρτωσαν στα κρυφά;
Όλοι από κάτι πάσχουμε δεν πρόκειται για σύμπτωση!
Και απ’ το βάρος θα πνιγείς στη μοναξιά…

Όσο για αυτό το φως που σε τρόμαζε,
μόνο εγώ δεν ήξερα πώς τρόμαζες,
εγώ έπρεπε απλά να φέγγω!
Εκεί που έχανες δρόμο καιρό,
πίσω έδειχνα διάστημα και σου `λεγα πως κάποια μέρα: “εκεί ψηλά θα ανέβω!”

H νίκη έγινε διάλειμμα, κοίτα πείσμα!
Καθώς τα χρώματα ξεδιάλυνα, πολεμούσα στα ίδια!
Με αποκαλέσαν άδικο, με αποκαλέσαν!
Μα και δίκιο να είχες, το έχασες, ποτέ δεν το `πες στα ίσια!

Έχω συνήθεια, το να αποφεύγω τα βλέμματα!
Δε θέλω στέμματα, ούτε τα ματωμένα σου κέρματα!
Θέλω την ησυχία μου, μία κλίμακα, του εύρηκα,
την καθαρή σου όψη διπλά μου μεσ’ το ταξίδι!

Δεν το σταματάς!
Έχει αρχίσει ήδη!
Η κατεύθυνση του παντού, όπου υπάρχει σπίτι,
σε όποια γη σε όποιο πλανήτη!
Σε ότι ζεις, σε ότι δε μείνεις
σε ότι είναι να γίνει, πόσο άξιζε η προσπάθεια,
έγινε αυτό που ήταν να γίνει!
Και…

Όχι! Αυτός ο κόσμος δε σου αξίζει, άνοιξε πανιά και φύσα μακριά,
μακριά από μύθους που έχεις ήδη καταρρίψει ,
μακριά από τέρατα που ζουν στα σκοτεινά…
Ποιες είν’ οι πράξεις που σε `χουνε στιγματίσει;
Και ποιες οι αδικίες που σου φόρτωσαν στα κρυφά;
Όλοι από κάτι πάσχουμε δεν πρόκειται για σύμπτωση!
Και απ΄το βάρος θα πνιγείς στη μοναξιά…