Αμαρτωλή η πόλη
άγγελοι και διαβόλοι
πριν την ανατολή εδώ αλλάζουνε οι ρόλοι
τα μάτια τους θα δούνε το τέλος της προφητείας
όταν θα τιναχθεί το καζάνι της αμαρτίας.

Γενιά της μπίζνας,
χέρι με χέρι και ας είσαι αρτίστας
το νου σου στο ρευστό που είναι το φάρμακο της πείνας
μα και το ξιπασμένο πρόσωπο της χλίδας
μιλάτε για μπάρες και άρες μάρες κουκουνάρες
μιλάμε για τον ένοχο που πιάστηκε στις σκάλες
μιλάμε με βαριά και μεγάλα ραπ για άντρες
αληθινά παλεύουμε, τρεις φορές αγαπάμε
εύκολα μαλώνουμε και μία ξεσπάμε
λένε πως αν το ονειρευτείς, τότε μπορείς να το κάνεις
το πιο όμορφο τους άλλοθι, μέχρις ότου πεθάνεις
προσπαθώ και εγώ για τις ψεύτικες ανάγκες μου
με βάλανε στο κάδρο τους, κάρφωσαν τις παλάμες μου
άνθρωποι ξενιτεύονται μόνο με μια κατάρα
ποτέ να μη γνωρίζανε μάνα σαν την Ελλάδα
έχω νύχτες δει, μεγάλους άντρες να κλαίνε
τη μέρα δε το λένε, ακούς ξένε;
ακούσαμε τόσο πολλά ξεχάσαμε ποιοι φταίνε
τώρα μετά το έγκλημα τις αποδείξεις καίνε
χαζεύουμε, και εμείς σαν υπνωτισμένοι
σαν πυγμάχοι ζαλισμένοι που ψυχή δε τους μένει
Και μη μου λες είμαστε λίγοι
εσένα που η άκρη σου χαίρεται όταν σε σμίγει
γιατί ”σε κλέβει ρε βλάκα στο ζύγι”
χιλιάδες πουλιά, όχι αποδημητικά
μεγαλωμένα εδώ, ντόπια ελληνικά
έχουν μια γλύκα παραπάνω από τα δικά σας λεφτά
ΤΖΜΛ το ξέρει η πλατεία
ΤΖΜΛ γαμιέται η αστυνομία.

Ανάμεσα από αγίους και δαίμονες, δεισιδαίμονες
με ιδέες έμμονες, μόνος στη Δύση απέμεινες
πρόβατο απολωλό, γυρνάς κομμάτια ρε μαλάκα μες τη χώρα των αμαρτωλών
το `γραφα δίχως να το σκέφτομαι
πολλές φορές πετάμε αλλά μαθαίνουμε όταν πέφτουμε, ”πετάς γι αλλού”
θέλεις να δεις πόσο μετράς κι αλλού;
τσάκαλε πρόσεχε του είπα με φίλου φωνή, όχι δάσκαλου
οι φιλίες, οι έχθρες, οι αιτίες μας
η ζωή μας γλυκιά σαν τις αμαρτίες μας
γιατί ο ντόρος κρύβει κάτι φτηνό
το δα από σπόρος τι είναι τ’ αληθινό,τι ρε;
πάνε γαμήσου, πιο εκεί που είναι και οι δικοί σου
τρελός είναι αυτός που διαφωνεί στη λογική σου
ακόμα, για εμάς είναι αγώνας
χαμογελάμε στραβά στον αιώνα της εικόνας
αμφισβητώ την αντίληψη που `χει το μάτι τους
εδώ μικρομεσαίοι ακόμα ψάχνουνε την άκρη τους
δε με εκπλήσσει που η κρίση
αποδεικνύει πως οι φτωχοί είναι στην ψυχή πιο κροίσοι
σε είπαν ελεύθερο ε;
ποιος ότι θέλει κάνει
κοίτα στα μάτια την πιο οπλισμένη κάννη
γυρνάω στα στόματα σαν, ελληνικό ντουμάνι
το ότι αγαπώ έχω σαν το Θερμαϊκό λιμάνι.

Έξω στο όμορφο σκοτάδι, να πάρω τις ανάσες μου
ότι μου ανήκει να το πάρω
τις αμαρτίες ξεπλύναμε το αίμα μου
ότι έζησα, έκανα, μάρτυρα το βλέμμα μου
Βαλκάνια κόλαση το σκηνικό εν πόλεμο
τώρα που χάθηκε η βιτρίνα τι θα κάνεις
Ελλάδα ανάμνηση, έχουμε πόλεμο
και εσύ μπροστά σε ένα γυαλί το απολαμβάνεις
κολλά και ξανά κόλλα με τα αδέρφια
μυαλό δεν έβαλα μητέρα έχω ντέρτια
με θυμάμαι `δωσε πάρε πάρε δώσε για να ζήσω
ότι χτίζω το γκρεμίζω και ξανά πάλι αρχίζω
”Λερά” πάει να πει εθισμός στην αλητεία
στη τρέλα Ζει μου είπανε βάλε μία τελεία
στο τμήμα δυο με τράβηξαν, τα ήπια στην πλατεία
”σεκεμέ καντάρ” τι λέει η αστυνομία
κάτι αξίζω, θα το πει η ιστορία
έκλεψα τη παράσταση με χρέος σα ληστεία
από σπόρος στο παιχνίδι πάντα μέσα στον αγώνα
συμπεριφορά ηγέτη DIEGO ARMANDO MARADONA.

Αμαρτωλή η πόλη
άγγελοι και διαβόλοι
πριν την ανατολή εδώ αλλάζουνε οι ρόλοι
τα μάτια τους θα δούνε το τέλος της προφητείας
όταν θα τιναχθεί το καζάνι της αμαρτίας.