Θκυο λόγια γράφω στο χαρτί,
μα κόφκω τα φτερά τους
Κλειδώνω τα να μεν φανεί
με λύπη με χαρά τους

Εστάθηκεν ο ποταμός,
θωρεί με, μαραζώνει
Γεμώννουσιν τα μμάθκια του
τζιαι το νερό θολώνει

Ο έρωτας ογητευτής
εν πάντα τζιείνος νικητής
του κόσμου κυβερνήτης
Μα εν τύραννος ο χωρισμός
βαρύς αβάσταχτος καμός
τζιαι πετροκαταλύτης

Σε τόπον είσαι μακρινό,
το φως μου δε σε βρίσκει
Η αγκάλη μου γυρεύκει σε
τζι αγιάτρευτη μεινίσκει

Ο άνεμος ο μερακλής
χορεύκει μανιχός του
Σ’ εμάς χαρίζει τη δροσιά,
μα ο πόνος εν δικός του