Ποτέ μου δε φοβήθηκα τα βλέμματα τα ανήθικα
αυτούς που μόνοι την αυγή παραμιλάνε.
Στην αγκαλιά τους κρύφτηκα στην κόλαση τους ρίχτηκα
εμένα οι λύκοι πριν με φάνε μ’ αγαπάνε.

Στην μοίρα παραπάτησα
και όσο κι αν προσπάθησα δεν βρήκα μία νίκη,
μην πεις πως δε σ’ αγάπησα
για μια στιγμή σταμάτησα να φοβηθούν οι λύκοι.

Της Κυριακής φορέματα
παράξενα απογεύματα με φόντο την πλατεία,
τα έβαζα, τα έβγαζα,
στους ώμους μου σ’ ανέβαζα και άρχιζε η αλητεία.

Στην μοίρα παραπάτησα
και όσο κι αν προσπάθησα δεν βρήκα μία νίκη,
μην πεις πως δε σ’ αγάπησα
για μια στιγμή σταμάτησα να φοβηθούν οι λύκοι.