Μάτια θολά και καρφωμένα στο ταβάνι
και τα τσιγάρα αναβοσβήνω συνεχώς.
Όλο το άδικο δικό μου με φιρμάνι
κανείς δεν νοιάστηκε για μένα δυστυχώς.

Δε θα επιτρέψω πάλι πια στον εαυτό μου
να συμβιβάζεται σαν καλό παιδί,
πρέπει ν’ αλλάξω τακτική για το καλό μου
να μην πιστεύω σε κανένα δηλαδή.

Χείλη στεγνά μες στο παράπονο πνιγμένα
μες στο μυαλό μου τριγυρίζει ένα γιατί.
Όλα τα έδωσα δεν κράτησα για μένα
πήρα για αντάλλαγμα ένοχη σιωπή.

Δε θα επιτρέψω πάλι πια στον εαυτό μου
να συμβιβάζεται σαν καλό παιδί,
πρέπει ν’ αλλάξω τακτική για το καλό μου
να μην πιστεύω σε κανένα δηλαδή.