Φυσά Βοριάς, φυσά θρακιάς
γεννιέται μπόρα φοβερή,
με παίρνουν μάνα σαν φτερό
σαν πεταλούδα τρυφερή
και δεν μπορώ να κρατηθώ
μάνα μην κλαις, θα ξαναρθώ...

Βογγούν του κόσμου τα στοιχειά
σηκώνουν κύμα βροντερό,
θαρρείς ανάλωσε η γη
και τρέχει η στράτα σαν νερό
κι εγώ το κύμα ακολουθώ
μάνα μην κλαις θα ξαναρθώ.

Όσες γλυκάδες και χαρές
μας περιχύνει ο ερχομός,
τόσες πικραδες και χολές
μας δίνει ο μαύρος χωρισμός
ωχ, ας μπορούσα να σταθώ
μάνα μην κλαις, θα ξαναρθώ...