Ξυπόλητος μ’ ένα ραβδί κι ένα ταγάρι σταυρωτά
Τη μέρα τη μέρα να κρυβόμαστε τη νύχτα να βρωμάμε
Ξυπνούν αλάργα τα σκυλιά και μας γαυγίζουν δυνατά
Πόσες ημέρες νηστικοί θυμάμαι δε θυμάμαι
Αχ δε βαστώ καρδούλα μου κι ότι λογιάσεις κάνε

Στην Άγια Πόλη ως μπήκαμε βάγια πολλά και φοινικιές
Και ξένοι αρχόντοι και δικοί κρυμμένοι τρέμαν όλοι
Γιατί άνεμος ξεσήκωνε τα πλήθη ελπίδες ξαφνικές
Που πας σιγά τώρα καιρός για τη μεγάλη σχόλη
Ουράνιο το βασίλειο μου κι ουράνια μάθε η πόλη

Για σας μανάδες κι αδελφοί και τώρα κι ύστερα σιγά
Θα κάνω απόψε που νογεί της ανταρσίας το κρίμα
Και ξέρω η καταλαγιά τη μνήμη μου θα κυνηγά
Αν δεν πετύχει τούτο δα το πρώτο μέγα βήμα
Θα πούν οι εμπόροι των θεών τον πρόδωσε το χρήμα