Κάθε φορά πριν ανοίξουνε τα μάτια μου στη μέρα,
ο νους μου το παρατραβά και φεύγει παραπέρα.
Απ’ τον καθρέφτη δύσκολο να αρπάξω καλημέρα
Κι ο βήχας μου σαν γέρος που ξερνάει τη χολέρα.
Στο δρόμο η μιζέρια μας με διαπερνάει σαν σφαίρα
πώς σφίγγουμε τα χέρια μας να πάει καλά η καριέρα,
με κάλαντα στους άρχοντες να λέω καλησπέρα.
Από μικρός τη θέση μου έμαθα στη σκακιέρα.
Μητέρα, με τη φωνή και τη φοβέρα,
από πιτσιρικά δε μου τον πήρες τον αέρα.
Κι εκείνος τα πανιά μου τα πλημμύρισε μ’ αιθέρα
και τώρα έχει πετάξει η γαλέρα.
Κι εκεί ψηλά που με πετά τ’ ανήσυχό μου πνεύμα,
δεν περιμένω από Θεούς να λάβω κάποιο νεύμα.
Στη μέση είναι το εγώ και γύρω γύρω πλέγμα
κι ο εγκέφαλος γεμάτος από ρεύμα.

Το έργο μας βασίστηκε σε μια παρτίδα σκάκι
κι εγώ από παιδάκι ξύλινο στρατιωτάκι.
"Να κοιμηθείς σα βασιλιάς", μου λέγαν, Βασιλάκη
Φάρμακο που με πότισαν και έγινε φαρμάκι.

Κάθε φορά πριν να κλείσουνε τα μάτια μου στη νύχτα,
το ριζικό μου σκέφτομαι, κι η μοίρα χαρτορίχτρα.
Στημένα τα παιχνίδια της, ξαμόλησε τα φίδια της,
εκείνα που φωλιάζουν σε κοινοβουλίου στασίδια.
Τα ίδια, φίλε μου, μία από τα ίδια,
οι ατάκες μας πιο πλαστικές κι από χριστουγεννιάτικα στολίδια.
Δάκρυα από κρεμμύδια είναι οι συγκινήσεις μας,
ρομποτικές κινήσεις μας και στο μαντρί τα γίδια.
Θέλω να πάνε στα τσακίδια,
αυτοί που χρωματίσανε τα πιόνια, να τρώγονται αιώνια.
Μα πόσα χρόνια θα βρωμάει η κολόνια,
έχω μαύρα έχεις άσπρα για τ’ αφεντικού τα κάστρα.
Μέχρι να χαθούνε τ’ άστρα, θα τα μετράει ενα παιδί,
για να αποκοιμηθεί, για να μπορεί να θυμηθεί,
πως απ’ αυτά έχει βρεθεί η ζωή κι εκεί θα πάει σαν χαθεί.