Ξέρω λέω πολλά όταν θυμώνω
ο πόνος γεννάει τον πόνο, μου τελειώνει το οξυγόνο
πληγώνω, μα εκείνη την ώρα δε νιώθω
μόνο για κείνον οδύνη κι ατελείωτο πόθο
Φίλε, το ξέρεις, δε θέλω απ’ τη ζωή σου να βγαίνω
μα κάθε που έρχεται η μπόρα δεν ξέρω που πηγαίνω
όμως ήρθε η ώρα, στο ασπρόμαυρο τώρα
να ξεφύγω απ’ τη δίνη κι η ψυχή μου να πλύνει
τις πληγές της που κρύβει
και μ’ ευκολία πάντα αυτός τις ανοίγει

Ξέρω πως πονάς, μα πώς φέρεσαι έτσι;
φίλε, μη μου το κρατάς ξέρω πού έχω φταίξει.
πάντα δικαιολογώ, μα ποτέ δεν αλλάζεις
συγγνώμη σου ζητώ, πονάω, μη μου φωνάζεις
μαζί σε τέτοιους καιρούς υποκρισίας
πώς να βρεις αλλού μια τέτοια φιλία;

Ξέρω πονάνε τα λόγια, ραπίζουν
την καρδιά σου τη σκίζουν ξαφνικά μας χωρίζουν
στοιχίζουν όσα πω και σε πικράνω
μα ακόμα τον αγαπώ και τον έλεγχο χάνω
Φίλε, δε φταις εσύ, εσύ πάντα εδώ ήσουν
στην κακιά τη στιγμή πάντα ήμουν μαζί σου
μα μια φράση σκληρή στάθηκε αρκετή
να σε διώξει από εδώ κι εγώ να σ’ αναζητώ
στη ζωή σου να ξαναμπώ
γιατί δίχως έρωτες, φίλε, να ζήσω μπορώ

Ξέρω πως πονάς, μα πώς φέρεσαι έτσι;
φίλε, μη μου το κρατάς ξέρω πού έχω φταίξει.
πάντα δικαιολογώ, μα ποτέ δεν αλλάζεις
συγγνώμη σου ζητώ, πονάω, μη μου φωνάζεις
μαζί σε τέτοιους καιρούς υποκρισίας
πώς να βρεις αλλού μια τέτοια φιλία;

Ξεχνάς εδώ που είμαι, εδώ ήσουν
κι ήμουν η δύναμή σου όταν πονούσε η ψυχή σου
θυμήσου, πόσες στιγμές μες τα χρόνια
φταίω και φταις κι είμαστε εδώ ακόμα
Φίλε είσαι αδερφός, η δική μου οικογένεια
αυτή που επέλεξα απλώς, όχι αυτή που μου επέβαλαν
είναι ο κόσμος κακός, πάντα σε διώχνει απ’ το φως
γι’ αυτό υπάρχουν οι φίλοι, όχι πολλοί μόνο λίγοι
να σου διώχνουν απ’ τα χείλη
όσα ξαφνικά το κακό θα σου στείλει

Ξέρω πως πονάς, μα πώς φέρεσαι έτσι;
φίλε, μη μου το κρατάς ξέρω πού έχω φταίξει.
πάντα δικαιολογώ, μα ποτέ δεν αλλάζεις
συγγνώμη σου ζητώ, πονάω, μη μου φωνάζεις
μαζί σε τέτοιους καιρούς υποκρισίας
πώς να βρεις αλλού μια τέτοια φιλία;