Ήμουν όμηρος της ανάγκης
κι έγινα όμηρος της φυγής,
στέκομαι στο πλοίο των ονείρων
και κυνηγάω την τύχη μου σαν αποδημητής.
Αν μου πεις για ποιο λόγο εκπατρίζομαι,
θα σου πω φεύγω γιατί βασανίζομαι
και αν μου πεις πως αυτό είναι προδοσία,
θα σου δείξω όλους αυτούς που στερούν την ελευθερία.
Αλλά τι λέμε...; Διαφέρουμε στον τρόπο,
καθένας έχει ανταμοιβή για το δικό του κόπο
και όταν η πληρωμή δε σε πληροί σε κάνει loco,
μετανάστες είμαστε στον ίδιο μας τον τόπο!
Και μη μου πεις είναι κότες όσοι φεύγουν,
οι μάγκες της φυλακής είναι αυτοί που δραπετεύουν
και θα είναι μόνοι με ευθύνη επιλογής,
στην άγριά τους Δύση η γλύκα της ανατολής!

Είναι ετούτη η ερημιά ένα αβάσταχτο φορτίο στην πλάτη
και δε συγκρίνεται με λύπη καμιά,
της λησμονιάς ετούτο εδώ το σαράκι.
Αποδημητής φυγάς προς εύρεση παρηγοριάς.
Αποδημητής φυγάς στο κρύο αυτής της ξενιτιάς.

Άλλωστε όσοι κινούνται δημιουργούν,
αυτοί που μείναν στάσιμοι σαπίζουν
και αν μου πεις σε τούτο κόσμο δε χωρούν,
θα σου πω στριμώχνονται όσοι ελπίζουν.
Γεμάτο κόσμο το πλοίο βάσανα χίλια,
ξερά τα χείλη, στον αέρα τα μαντήλια
κι εκείνες οι ματιές αναμμένα φυτίλια,
είμαι ξένος σε ξένους κι ανάμεσά μας τα μίλια.
Τη μοίρα κυνηγώ και ένα καλύτερο αύριο,
μακριά απ’ όσους αγαπώ, τρέχω προς το δολάριο,
σπάμε από ανάγκη τους ομόκεντρούς μας κύκλους
και φεύγουμε παρέα με αποθαρρυντικούς τίτλους.
Κι εσύ θέλεις να με υποδεχτούν,
λες μία προσευχή και αφήνεις δύο δάκρυα,
ενώ δεν υποδέχθηκες ποτέ όσους πονούν,
για να `ναι η Ανατολή γλυκιά, θα είναι η Δύση άγρια!