Μια κουκκίδα κεντημένη πάνω στην υδρόγειο
η πιο όμορφη απ `όλες μέσα στη Μεσόγειο

Μ’ ένα χάλκινο πινέλο μοίρα την ζωγράφισε
κι έχει φως από έναν κόσμο που κανείς δεν πάτησε,
κι έχει φως από έναν κόσμο που κανείς δεν πάτησε

Κι αν τα δέντρα της λυγίσουν
χρόνια δύσκολα κι αν `ρθουν
είναι ελληνικός ο τόπος
θα βρεθεί ξανά ο τρόπος
όρθια πάλι να σταθούν

Αίμα στάζει απ’ την καρδιά της στου καιρού τη γειτονιά
μα η ψυχή της ανατέλλει μπρος στα μάτια του φονιά

Ξέρει η γη της να κουρσεύει τα λημέρια της σιωπής
για να σβήσει απ τα βουνά της τα σημάδια της ντροπής,
για να σβήσει απ τα βουνά της τα σημάδια της ντροπής

Κι αν τα δέντρα της λυγίσουν
χρόνια δύσκολα κι αν `ρθουν
είναι ελληνικός ο τόπος
θα βρεθεί ξανά ο τρόπος
όρθια πάλι να σταθούν