Φορούσες μωβ κορδέλα στα μαλλιά
και είχες τατουάζ σκορπιό στο μπράτσο
μιαν άλγεβρα θυμάμαι και έναν Γκάτσο
τα δυο βιβλία μπροστά σου ανοιχτά.

Μου έδωσες με τρόπο το κλειδί
στη σκέψη σου να μπω και στην καρδιά σου
μου ζήτησες να σπείρω τα παιδιά σου
μου έμαθες καινούρια προσευχή.

Έτσι σε γνώρισα και σ’ αναγνώρισα
βασίλισσα μου κι οδηγό τότε σε όρισα.

Την έρημο διασχίσαμε μαζί
περνώντας από χίλιες δυο παγίδες
μου είπες πώς και μες σε καταιγίδες
για πάντα ετούτη άνοιξη θα ζει.