Δίπλα σε ζόρια κι εμετούς
αφήνεις τη ζωή σου
σ’ αγύρτες και ναρκομανείς,
ρουφιάνους, ψεύτες και κλεφτρόνια
παίζεις με της ζωής τα πιόνια.

Με κάλπικη τη λογική
στις καφετέριες μπαίνεις
μπιλιάρδο, τσιγάρο και καφές
κι ούτε που νοιάζεσαι αν χθες
ίσως ακόμα και προχθές
ήταν η όψη σου μαβιά
και η ζωή σου σε μπιλιά
που η ηρωίνη παίζει
και στο ζερό σε φέρνει.

Μοιάζεις ρεμπέτης σε ασπρόμαυρη ταινία
που δεν τον δέχτηκε ποτέ η κοινωνία
πήδα απ’ τη νύχτα σου λοιπόν
άσε την πλήξη, την ανία
είναι αλλονών δικαιολογία.

Το πρόσωπο σου μαχαιριά
κι ο πυρετός σου τρόμος
στη στέρηση και στο χαμό
βάφεις με αίμα και βροχή
αυτό που εσύ το λες ζωή.

Βαλσαμωμένες οι στιγμές,
στ’ απόσπασμα οι χαρές σου
ίσως κι αυτές οι ενοχές
λαβωματιές κάποιες βραδιές
κι όμως της νιότης σου η δροσιά
την ηρωίνη βλαστημά
και να το λέει αληθινά
η νύχτα να τελειώσει
κι άλλη αρχή να δώσει.

Μοιάζεις ρεμπέτης σε ασπρόμαυρη ταινία
που δεν τον δέχτηκε ποτέ η κοινωνία
πήδα απ’ τη νύχτα σου λοιπόν
άσε την πλήξη, την ανία
είναι αλλονών δικαιολογία.

Δως μου το χέρι σου
κι όλο ευθεία.