Την πρώτη φορά που μ’ έβαλαν να σφάξω –ένα αρνάκι άσπρο, Πάσχα το ’90 στο χωριό, ήμουν δεν ήμουν οχτώ χρονώ– θυμάμαι κάποιος θείος μακρινός, ούτε που τον είχα ξαναδεί, ήρθε κορδωτός σαν γύφτικο σκεπάρνι και μ’ ένα χτύπημα στην πλάτη μού ’πε πως στο εξής μπορώ να λέγομαι «άντρας». Στο άκουσμα των λέξεων, στου αίματος τη θέα, τα μάτια μου βουρκώσανε και δίχως άλλη σκέψη, μ’ ένα δεξί ντιρέκτ στα αχαμνά τον ξάπλωσα κατάχαμα, πλάι στο αθώο ζώο. Τότε ήταν που φύσηξε ο ούριος άνεμος και τα καράβια φύγαν για την Τροία.