Τις νύχτες φοράω κρυφά τα τακούνια της πεθαμένης μου μητέρας. Πηγαινοέρχομαι στον ξύλινο διάδρομο του πατρικού μας, ξεπατικώνοντας τη γραμμή που ’γραφε με το πόδι της όσο ζούσε. Απ’ την κουζίνα στο σαλόνι· πάνω-κάτω ολονυχτίς, μέχρι να λιώσουν τα σανίδια. Και τότε, εκείνη ξυπνά, έρχεται κατά πόδας, για να φυλάει τα νώτα μου στην ασταθή μου στράτα. Κι εγώ, σαν το μωρό, ξαναμαθαίνω απ’ την αρχή να περπατώ. Να ισορροπώ στα ψηλοτάκουνα τα νέα δεδομένα.