Το σώμα βουλιάζει μες στο πάθος
σε σκιερά δωμάτια με σβησμένα φώτα.
Αφήνοντας πίσω την απάθεια και τη νηφαλιότητα
του κοσμικού δάσους, σε βλέπω να προσπερνάς
γρήγορα τη φωτεινή επιγραφή,
του γκισέ τη συστολή με το ενοχικό βλέμμα
για να εισέλθεις παραμερίζοντας μανιωδώς την κουρτίνα.
Νυχτερινή ομίχλη περιβάλλει κι απόψε τους νοσούντες,
τους γνωστούς-αγνώστους, την ίδια γκριμάτσα
στα μάτια της αυθεντικής αγάπης,
τοιχογραφία που σβήνει ακαριαία,
εκτεθειμένη στον αέρα και τον ήλιο
όταν την ανακαλύπτουν οι αρχαιολόγοι.