Σέρνουν κι απόψε τα βήματά σου η οδύνη κι ο θάνατος.
Απατηλή ηδονή θάμπωσε το βλέμμα σου καθώς περνούσαμε
και πάλι απ’ της αναμονής τα περίχωρα.
(Μια μέρα, μες στα σοκάκια της περιπλάνησης,
ξεχώρισα το στίγμα απ’ το παλιό σου όνειδος.)
Αβάσταχτο να γνωρίζεις την κατάληξη,
αιώνια παραμορφωμένη επίτηδες από τον πόθο.
Μήπως γι’ αυτό δεν με πλησίασες μες στου αδύτου το φως,
χειρονομία ύστατη σαν τις ανταύγειες στους τοίχους
μιας οθόνης που κανείς δεν προσέχει;