Κάποτε θα σ’ αγγίξει αναπάντεχα η αιδώς,
καθώς νοτίζει κάθε νύχτα το ησυχαστήριο της απάτης,
ίσαμε να σε καλύψει μια ήττα διαβρωτική,
όμοια μ’ εκείνη που σ’ αναγκάζει χρόνια τώρα
να ξυπνάς μέσα στου δωματίου το μισοσκόταδο,
ικετεύοντας τον αναίσθητο του ονείρου
να στρέψει κάποια στιγμή προς εσένα το πλευρό του.
Θα παραδεχτείς επιτέλους
πως είσαι αυτός που ρυθμίζει το άπλετο σκοτάδι,
ενώ πάλλουν στο ενδιάμεσο οι φωνές εκείνων
που παριστάνουν την εφήμερη απαντοχή
χωρίς να υποπτεύονται πως η απάντηση
για κάθε ανείδωτη πράξη αντηχεί στην άβυσσο;
Θ’ ανακαλύψεις τον πυθμένα όπου σταματά η μανία,
το κλάμα του ανάξιου στρατιώτη για του χρόνου την απώλεια,
το παραπονεμένο κελάηδημα του πουλιού
όταν οι εκδρομείς κατακλύζουν τις αργίες το δάσος,
τα λησμονημένα ίσαμε το πρωί φώτα της γιορτής
χωρίς προσκεκλημένους;