Οι ώρες εκείνες που δούλεψαν με τρόπο έξοχο για το βλέμμα αυτό
τ’ αξιολάτρευτο, όπου όλα τα μάτια πάνω του κολλούν πραγματικά,
οι ίδιες εκείνες θα γίνουν δυνάστες για το ίδιο αυτό
κι άδικα θα το χαλάσουν, που δίκαια ξεχωρίζει αληθινά·
γιατί ο χρόνος, ακούραστος, το καλοκαίρι οδηγεί
στον απαίσιο χειμώνα κι εκεί τ’ αποτελειώνει,
ο πάγος τους χυμούς παγώνει, τα χλωρά φύλλα έχουν χαθεί
ερημιά παντού, κι η ομορφιά μέσα στο χιόνι:
Μετά, αν τ’ απόσταγμα του καλοκαιριού δε βγει
υγρό φυλακισμένο, σε τοίχους κλεισμένο από γυαλί,
η εντύπωση της ομορφιάς, η ίδια η ομορφιά θα χαθεί
κι αυτή και κάθε θύμησή της, πώς ήταν δηλαδή.
Όμως οι ανθοί οι αποσταγμένοι, που ο χειμώνας τους πετυχαίνει,
την όψη τους μόνο χάνουν· η ουσία τους, γλυκιά, παραμένει.