Δε θα με πείσει ο καθρέφτης μου ότι γερνώ
όσο συνομήλικοι είστε εσύ κι η νιότη,
όταν όμως πάνω σου του χρόνου τις αυλακιές δω
τότε τον θάνατο θα κοιτώ τις μέρες μου να τελειώνει.
Γιατί όλη αυτή η ομορφιά που ντύνει εσένα
δεν είναι παρά της καρδιάς μου το ρούχο το γοητευτικό
που στο δικό σου στήθος ζει, όπως κι η δική σου σ’ εμένα.
Από σένα μεγαλύτερος να ’μαι, πώς λοιπόν μπορώ;
Γι’ αυτό, αγάπη μου, ο εαυτός σου πρέπει να σ’ ανησυχεί,
όπως κι εγώ, όχι για μένα, αλλά για σένα ανησυχώ
την καρδιά σου κρατώντας, σαν παραμάνα τρυφερή
μην και το μωρό της αρρωστήσει, γι’ αυτήν θ’ αγρυπνώ.
Την καρδιά σου μην απαιτήσεις, άμα η δική μου σκοτωθεί,
εσύ την καρδιά σου μου ’δωσες, όχι για να επιστραφεί.

~ * ~