Κάθε χειμώνα οι ποιητές
αφήνουν τα βουνά για τη θάλασσα.

Σβήνοντας τα μολυσμένα ίχνη της αμμουδιάς
από τους παρείσακτους,
αρχίζουν τις σπονδές στις παλιές αγάπες
που τις πήραν κάποτε τα καΐκια
για να τις ρίξουν στον βυθό.

Τα τραγούδια που θα ακουστούν κι εφέτος
είναι η μόνη ανταπόδοση, το ιερό ίχνος,
για το αιώνιο συναίσθημα,
κάτι σαν βήμα της ψυχής
που δεν θα σβήσει,
έτσι κρυσταλλωμένο
στην αλλαγή του χρόνου.