Έβγαινε κάθε τόσο
και μετρούσε τα αυτοκίνητα.
Ο δρόμος έτρεμε
τεράστιο τρυπάνι
έξω απ’ την πόρτα του.

Δεν ήξερε να πει
ποιος μήνας, ποιος χρόνος
ποιος φόβος τον έφερε
εδώ να κατοικήσει.

Χωρίς φεγγάρι η νύχτα
έκρυβε όλες τις ρυτίδες
στο πρόσωπό του.
Όλα τα χαλασμένα μεσημέρια
που πέρασε.

Κατά τα ξημερώματα
έκλεινε την πόρτα
έκλεινε τη μνήμη
και κοιμόταν
στον ίδιο δρόμο
στην ίδια νύχτα
στο ίδιο όνειρο.