Δεν είναι ποίημα η ζωή
Ακόμα διασχίζω έρημο
Όμως τα μάτια στέρεα υλικά
ελπίζουν δάση και δροσιές
Με την αφέλεια του πόθου
παιανίζω ρυθμούς
για παράφορα σύννεφα

Το μέτωπό μου ήρεμο
ίσως η πιο ακμαία σάρκα
παρατηρεί
τις ρίζες των γλουτών
σταδιακά να πέφτουν
σαν πανάρχαια τείχη

Τα χρόνια της συγκατάβασης
μοιάζουν με τον τρελό
που κυνηγάει τη σκιά του
και η σκιά εκείνον