Την είχα ξεχάσει τη Μάτση.

Πολλά χρόνια πριν
Την είχα διαβάσει

Και νόμιζα πως δεν
Την χρειαζόμουν πια.

Την τύλιξα σ’ ένα χαρτί
Και του την χάρισα.

Τι αποκοτιά!

Τώρα που γυροφέρνω
Στο κλουβί μου

Πάλι σε εκείνη καταφεύγω.

Ω, Μάτση, Μάτση,
μάγισσα!

Δώσ’ μου τη δύναμη
Να αντέξω αυτόν τον πόνο.

Ξέρεις εσύ
Πόσο θα αργήσει να περάσει.