Μα πού κρυβόσουν μέχρι χθες, απόρησε
ο ποιητής, μα πού κρυβόσουν
τόσα χρόνια, ώριμες
οι συνθήκες, πάντα ευπρόσδεκτο, κι ολόιδιο
χρόνια τώρα
θα ’βγαινες απ’ τα χέρια μου

μα εσύ κρυβόσουν, με τρελαίνει όσο το σκέπτομαι
πως μόλις χθες να ’χα πεθάνει
άγραφο θα ’χε μείνει, ανέκκλητα
χαμένο
στου χρόνου τα τυφλά παιχνίδια
το πιο ωραίο μου ποίημα.