Πέντε παρά δέκα χειμωνιάτικης νύχτας.

Το χιόνι μεταμόρφωσε το πρόσωπό της.
Καθαρός ουρανός και φεγγάρι στιλβώνουν το άσπρο.

Κάθομαι στην αρχή της εικόνας βέβαιος πως την βλέπω.

Ήρεμοι δρόμοι, έγκυες στέγες, γειτονιά
που οι άκρες της συνεχίζονται στο σκοτάδι.
Δυο σειρές μουσικοί, τρία τύμπανα, ο αυλός, αθέατα κι άηχα,
ένας γκράφιτι πεύκος, όπως χρόνος σε παράσταση ΝΟ.

Τα όνειρά σου
αθόρυβα τρέχουν επάνω στις πευκοβελόνες
χωρίς εσύ να σαλεύεις.

Πού πήγαν οι φωνές;

Αν ξέρεις πες το μου στη γλώσσα των αγαλμάτων
που κατόρθωσαν να χωρέσουν
την Κίνηση και τον Λόγο στην Γαλήνη.

Σπούδασα
με τα κομμάτια του μάρμαρου, που αφαίρεσε ο γλύπτης.
Ο πόνος τους
είναι μεγαλύτερος από τον πόνο της καρδιάς
που είχανε φυλακίσει. Δίνει τις απαντήσεις.

Τι παραπάνω να ζητήσω λοιπόν από τις μορφές
που εγκαταλείπουν τα σώματά τους για να γίνουν δικές μου;
Τι θέλουν τα φιλιά τραβώντας με να πέσω βόγκος στο κρεβάτι;
Τέτοια πόλη δεν θα την ξαναβρώ.
Χίλια φτερά κι ένα κλειδί, σχεδίες,
ψυχή βασίλισσας σαν πούπουλο κύκνου
όλα παραδομένα στη ματιά μου αυτή τη χιονισμένη νύχτα.

Κοιτάζω το δεκάλεπτο που απομένει
για να επιστρέψει το παλιό στο τετράγωνο κάδρο,
μαζί του θα πας,
κραυγούλα χαράς για την ασφάλεια της κορνί¬ζας.

Στο περιθώριο μένω, εκεί
που συναντά η σιωπή τη φωνή της, το ολόκληρο το μισό, το εγώ το Εγώ, το

Μην καλείς, δεν αλλάζω τη θέση.