Την 1η Οκτωβρίου του ’40
σ’ ένα σπιτάκι στο ανατολικό Λονδίνο
η Ίντα Ροντγουέι, ετών 60κάτι
μαχαίρωσε και σκότωσε το σύζυγό της, Τζόζεφ,
ενώ του έφερνε να πιει το πρωινό του τσάι.

Εννέα μέρες πριν, είχανε χάσει
το σπίτι στους βομβαρδισμούς.
Και το ζευγάρι –αυτός τυφλός, με άνοια–
έμεινε άστεγο, με χρήματα ελάχιστα,
τριάντα εννιά χρόνια μετά το σμίξιμό τους,

το 1901. Σαράντα έτη ασυννέφιαστα.
Έτσι ασύννεφη ήταν κι η μέρα εκείνη
η 21η του Σεπτέμβρη·
βλέπαν καλά τα Χάινκελ της Λουφτβάφε.
Στο δικαστήριο, στις 13 Νοέμβρη,

η Ίντα ομολόγησε ενοχή
«για να τελείωναν όλα»· κι ήτανε σίγουρη
πως έπραξε σωστά. Την έκλεισαν
στο ψυχιατρείο Μπρόουντμουρ,
όπου και πέθανε, μήνες μετά.

Στο Μπλιτζ –λένε οι Βρετανοί–
ενώθηκαν οι τάξεις ανάχωμα στον Χίτλερ.
Φτωχοί και πλούσιοι, γυναίκες, άνδρες.
Όλοι μαζί υπέφεραν, όλοι μαζί βοηθούσαν.
Κι όλοι μαζί προσπάθησαν να κάνουν το σωστό.