Κρῆτες ἀεὶ ψεῦσται.
Μα μόνο έτσι ντύνονται οι αλήθειες.
Όχι οι μεγάλες. Το «μεγάλες» είναι πλεονασμός.
Όπως και η φράση «όμορφο παιδί».
Όποιος δεν τον αντιλαμβάνεται
έχει σκάψει τον λάκκο του.
Χάρτινος κελαηδά σε κλουβί
– ναι αλλά κελαηδά
– ναι αλλά χάρτινος.


Αντίθετα εκείνος που εμπιστεύεται τους ανορθόγραφους
μαζεύει θαλασσόξυλα
και βρίσκει αλφαβητάρι –
το λέει Συνωμοσία των Κυμάτων
κι έτσι μαθαίνει να αποφεύγει τους πλεονασμούς.
Ο χειρότερος: να αναζητάς αυτό που λείπει.

Για αυτό επισημαίνω τούτο εξ αρχής:
μην μετράς προβατάκια για να κοιμηθείς.

Μπορεί να τα βρεις λειψά και να χαθείς για πάντα
ή το χειρότερο να ζήσεις διακόσια ενενήντα εννιά χρόνια
που σημαίνει
να ξυπνάς στον ίδιο τόπο ξένος,
ή ίδιος σε ξένο τόπο.

Άλλωστε ο χρόνος είναι απαρέμφατο σπαθί.
«Σε διαπερνά αν δεν τον διαπεράσεις».[1]

Το έπαθε ο Επιμενίδης και ξέρει.
Φασκομηλιές της Ίδης το τραγουδούν στις μέλισσες.

Άλλος θα έλεγε: το πείσμα του τον έφαγε.
Άλλος: η ατυχία –
να ακολουθείς την πατρική εντολή
και άσωτος να γίνεσαι.

Πάντως για το Πείσμα
μπορώ να μιλήσω εξ ιδίας πείρας:

Σφυρηλατήθηκε στο αγριοκαίρι βλάσφημου χνότου.
Τώρα γυρνάει με την μορφή μου κρατώντας κούπα.
Στίχους κερνάει την ακοή μου, βροντές σε λούπα.
Σκιρτάει γάργαρο με στιλ αρτίστα, παγάνι του νότου.
Τρυπά το μάρμαρο που έχει η νύστα γέρου πιερότου.
Τέτοιο το Πείσμα του Ασώτου.

Με την μόνη διαφορά, πως στην σοφίτα μου, όπου όλα
τούτα τα θαυμαστά συμβαίνουν,
δεν ανατράφηκε ο Δίας.
Η δικιά μου Αμάλθεια έχει κέρατο λιγάκι στρυφνό,
δηλαδή το γάλα της έχει 0,5% πιθανότητες να σου
προσφέρει μελιταίο
– έχει κι ο πυρετός τα προσδιοριστικά του
στην επαρχία του Έξω του Μύθου.

Γενικά στις λογής εσχατιές όπως σ’ αυτήν εδώ
την φλεγόμενη
θέλει άντερα να μάθεις στις αντάρες
το «σήκω» και το «κάτσε»
και να ακούς
ιδροκοπώντες στίχους
δίχως στόμα να μιλήσουν
να τσαμπογδέρνονται
σαν γάτοι που τον Μάρτη
το γενετήσιο φόκο τους
πασχίζουνε να σβήσουν
με κάψα που πήραν
απ’ του τρελού το μάτι.

«Λοιπόν, αν βάλεις στον καημό ένα ματζόρε
θα ήταν κίνηση επαναστατική»,
και «αν θες να σάξεις την δουλειά δεν θέλει ζόρε»
μου ψιθυρίζουν Ιεραπύτνιοι νεκροί.

Μα ’ναι φραμένη η περασιά από αλγορίθμους.
Εδώ το ξέφωτο ένας μύθος αστικός.

Οι γλώσσες φτύνουνε σαρκοφάγους πλίνθους.
Μας έχει ψίχα του μαστούρης αστακός.
Γι’ αυτό βαδίζουμε, σαν να μας έχει βαρέσει
η δίψα κατακούτελα και λέμε «χ» και «ρ»
για να ξορκίσουμε το σάλιο μας

και λέμε «χαρχάλεμα»
το μουρμουρητό πίσω από τους τοίχους
τον ήχο του μολυβιού στις τέσσερις το πρωί
τον ήχο του πριονιού των καλικαντζάρων
που σπουδάζεται και ως Ιστορία.

Γιατί εδώ αν σε πάρει ο ύπνος,
ο ξύπνιος γίνεται όνειρο
ο αδελφός σου γέρος,
το γονικό σου ξενικό
κι εσύ σοφός λογάσαι.