Mιλούσα τη γλώσσα
ενός άδενδρου δάσους
ενώ μια χούφτα λέξεις σκορπούσε
στου ουρανού τη σπορά.

Τον Σείριο του έδειχνα
και Άρκτους, Πλειάδες
τα φλεγόμενα στους λόφους
της Βερενίκης μαλλιά.

Το μέλλον τού έλεγα
είναι δέντρο απόκρημνο
και όμως επέμενε στων αστεριών
ν’ ανεβεί τα κλαδιά.