Αν είχα πεθάνει θα με αγαπούσες περισσότερο –

Νύχτες γεμάτες παράξενη μουσική
κρεβάτια που κοιμήθηκαν θηρία και θαύματα
Μινώταυροι ανυπεράσπιστοι σε λαβύρινθους προσευχής
μες στ’ αυγινό φως
το μοναστήρι, η θάλασσα και το λιμάνι μακριά
με τα παλιά τρικάταρτα, τα φουσκωμένα ιστία
έτοιμα και ολοκαίνουργια για μεγάλα ταξίδια μέσα
το πιάνο, η ακινησία, η σιωπή, δωμάτια ψηλοτάβανα κι η οροφή σκονισμένη
κι η βροχή – μια ατέλειωτη βροχή
(«νομίζω θα βρέχει για πάντα», είπες) όμως όχι
το καλοκαίρι θα ερχόταν, το καλοκαίρι σίγουρα θα ’ρθεί

μόνο τα πρελούδια της σιωπής σου τώρα
φτάνουν ως εδώ εικόνες από αστέρια που έπεσαν – ελαφρύς συριγμός
(πέφτουν πάντα τα αστέρια νωρίς όπως οι λέξεις εκπίπτουν καύσιμα αναλώσιμα
μας κρατάν για λίγο ακόμα στη ζωή τις νύχτες που κάνει παγωνιά,
τις νύχτες της τρομερής ησυχίας)
στη Βαλντεμόσα
κρατά αιώνες η σιωπή, δε χάνεται ούτε ξεχνιέται, ξεχνάει ίσως
τα χέρια, τις νύχτες, τα χάδια, τις τρυφερές αμυχές
τις παθιασμένες δαγκωματιές στα χείλη των εραστών,
των κολασμένων πιστών της
είναι οδηγός δαίμονας και μίτος θηρίο και άγγελος μαζί η σιωπή
– μα δεν ξεχνιέται να ξέρεις κι εγώ
δεν μπόρεσα να ξεχάσω θέλω να πω

Αν είχα πεθάνει θα με αγαπούσες περισσότερο –

Θα είχα κρατήσει της νιότης την προσμονή τη νάρκη της ελπίδας
δε θα λιποταχτούσα στη φυγή δε θα έκαιγα τις λέξεις μου όλες
αργά μέχρι την τελευταία λέξη
δε θα ήθελα δε θα χρειαζόταν
θα είχες προλάβει ίσως εσύ τον ήλιο τον καυτό του μεσημεριού,
τη ζέστη του Αύγουστου κι ύστερα
θα μπορούσες ξένοιαστα και αργά να αφανιστείς χωρίς ενοχή
μετά το δικό μου θάνατο
ήσυχα και μεθοδικά
όπως ξύνουμε εμμονικά μια πληγή, όπως δαγκώνουμε το δέρμα
και ματώνουν τα δάχτυλα στις άκρες των νυχιών
θα ’χες ανάψει μια φωτιά θα είχα πέσει μέσα της χαρούμενη με όσα θυμάμαι

Τώρα το εμβατήριο της ήττας αναγγέλλει από πόλη σε πόλη τον μακρινό ορίζοντα
λέξεις εκκωφαντικές πυρπολούν πεφταστέρια στο άπειρο
μιας ακυρωμένης επανάστασης αναγγέλλουν
τον θρίαμβο
όλα καίγονται

κι εγώ δεν ξέρω πώς να πεθάνω – αφουγκράζομαι μόνο θυμάμαι
την πιο αληθινή μας στιγμή μαζί
τη μόνη αληθινή μας στιγμή μαζί – ποτέ σε αυτή τη ζωή
δε ζήσαμε

(**Αναφορά στο μοναστήρι της Βαλντεμόσα στη Μαγιόρκα, όπου τον χειμώνα του 1838 ο Φρεντερίκ Σοπέν, άρρωστος από φυματίωση, και η βαρόνη Ντιντεβάν –Γεωργία Σάνδη– πέρασαν μαζί 98 ημέρες.)



Σα να έζησε κάποιος άλλος κάποτε, αλλού, μακριά,
την περασμένη μας ζωή,
μαζί σου