Ποτέ δεν περπατήσαμε τον δρόμο με τις διχαλωτές σκιές
καταμεσήμερο δεμένοι αρόδου στο ορμητικό ποτάμι του ήλιου
μαλάματα της νύχτας θάματα θυμιάματα Ανατολής
δρόμοι κι ανάσες μυστικές παμπάλαιο κι αμεταχείριστο το φιλί
σε τέμπλο χρυσό ορίζοντας το φως κι η αρχαία σκουριά κάθε αυγή
με τα καρτελάκια των πλοίων λευκά στη μανσέτα του ήλιου
η θάλασσα –
ένα ολοκαίνουργιο ρούχο που δεν θα φορέσω

Κι όμως κολυμπήσαμε κάποτε μαζί σε νερά καθαρά

μόνος τώρα εδώ θαλαττεύω μνήμες – νομίζω ξέμαθα να φιλώ
φασκιές αφρούς αφόρετα τάματα στολίζομαι στο άλας της λήθης
(μου ’ταξες θα ξυπνάμε αγκαλιά το πρωί στ’ ανοιχτά) το καλοκαίρι
μ’ έσυρε βαθιά στο βυθό το καλοκαίρι αυτό που περίμενα δεν ήρθε – ποτέ –
το καλοκαίρι ποτέ

– δεν ήρθες