Η μνήμη του ήλιου ατονεί μες στην καρδιά,
τα χόρτα γίνονται πιο κίτρινα,
ο άνεμος ίσα ίσα που φυσά
τις πρώιμες νιφάδες.

Τα στενά κανάλια δεν κυλούνε πια –
το νερό παγώνει,
εδώ ποτέ και τίποτα δεν θα συμβεί.
Ω, ποτέ!

Η διάφανη βεντάλια των κλαδιών της ιτιάς
απλώθηκε στον αδειανό ουρανό.
Μάλλον είναι καλύτερα που δεν έγινα
γυναίκα σου.

Η μνήμη του ήλιου ατονεί μες στην καρδιά.
Τι είναι αυτό; Σκοτάδι;
Ίσως! Στο άψε σβήσε θα μας προλάβει
η χειμωνιά.