όταν πεινάω το στόμα σου
όταν διψώ τη δρόσο

στο ακρογιάλι είμαι ζευγάς
στο χώμα λαμνοκόπος

και με του νου τα δόντια μου
κρατώ τα δυο σου χείλη

έναν αγίνωτο καρπό
το σφαλιστό το στρείδι

το «θα» από τη θάλασσα
το «δεν» από ’να δέντρο