Πού πάνε τα σκηνικά θεάτρου
όταν οι παραστάσεις τελειώσουν;
Ταΐζουν τις μαύρες τρύπες του διαστήματος;
Στολίζουν αχανείς γαλαξίες;

Δεν θέλω κανείς
με ύφος υπεροπτικό να πει
πως τώρα άψυχα
θα στοιβαχτούν
με τα σκουπίδια από
στομφώδη λόγια ειπωμένα

Θα τα μαζέψει
από την πίσω πόρτα της σκηνής
κάποιος ποιητής
θα τα βάψει ξανά
θα τα επιδιορθώσει
θα τα στήσει σε
λευκό χάρτινο σανίδι
έπειτα
θα το γεμίσει με στίχους
από έναν εφήμερο σπασμό
που φτερουγίζει σαν όνειρο
και ζει όσο
μια πεταλούδα

Τι κρίμα όμως
τόση επίμονη δουλειά
για μια παράσταση που
δεν πρόκειται να δει
ούτε ν’ ακούσει
θεατής
κανένας