Μεταξύ της λεωφόρου στο σαλόνι
και του επαρχιακού δρομίσκου ώς το μπάνιο
σκιές πεθαίνουν σε τροχαία με το στήθος μου.
Όταν τη φωταγωγημένη πόλη των μαλλιών σου χάιδευα
με το κεφάλι σου μπονζάι στον απόκρημνό του βράχο
δείχναμε τους στίχους μας σαν τη χαλασμένη βρύση
στον υδραυλικό.

Το στόμα σου μια αίθουσα διδασκαλίας με ανοιχτά παράθυρα
δυο λίμνες αντρικές τα μάτια με κουφάρια αυτοκινήτων
ξεχάσαμε το αύριο που φτάνει ο πατέρας σου
με τις καμπάνες που στη ζέστη του Νοέμβρη πέφτουν
λείος ήχος όπως ξυρισμένο μάγουλο.