Δεν θ’ ακολουθήσω αυτά τα καραβάνια
που’ ναι φορτωμένα με ψυχές,
με σβησμένα χνάρια, μαύρα τα φεγγάρια
και ελπίδες ηλεκτρονικές.

Ο Χάροντας τα σπάει και χαμογελάει
στα τσιπάκια ψάχνει να με βρει,
τατουάζ να κάνει μα ο Θεός γελάει
μη μασάς ρε φίλε μου ’χε πει.

Αυτό που με κρατάει ζωντανό,
το γαλανόλευκο το κύμα,
είμαι ελεύθερος γι’ αυτό
δεν θα πιστέψω άλλο ποίημα.
Αυτό που με κρατάει ζωντανό
που έχω σπάσει τα δεσμά μου,
είμαι ελεύθερος γι’ αυτό
και παίρνω πίσω τα φτερά μου.

Στα σκουπίδια πήγαν παλάτια και στολίδια
δε νιώθω πλέον μίσος και οργή,
στα αποκαΐδια η πόλη είναι ίδια
στους κάδους μόνο συναντάς ζωή.

Είμαι πλέον φίλος με τον εαυτό μου
και την απομόνωση πετώ,
ο τρόμος κάνει πάρτι με το χαμόγελό μου
θα του κρατά το δρόμο του κλειστό.

Αυτό που με κρατάει ζωντανό,
το γαλανόλευκο το κύμα,
είμαι ελεύθερος γι’ αυτό
δεν θα πιστέψω άλλο ποίημα.
Αυτό που με κρατάει ζωντανό
που έχω σπάσει τα δεσμά μου,
είμαι ελεύθερος γι’ αυτό
και παίρνω πίσω τα φτερά μου.