(Σου γνώρισα το θάνατο
για να σε διατηρήσει ατόφια.)

Μετά την κατηφορική κοιλάδα των ταξί
στο ξέφωτο του κόμβου, γερμένος σε μια γκρεμισμένη
από προφυλακτήρες μάντρα, κάθεται χάμω ημίγυμνος
ένας φαντάρος.
Πάνω του ρούχο η κούραση,
ο καθιστός, ο άδειος ύπνος.
Δίπλα τα παπούτσια του, πατημένα
σαν πλακάκια μπάνιου.
Μπροστά στα δάχτυλα του ενός ποδιού
δυο ψόφια γρόσια, ένα μαχαίρι.
Πάει να μπει η άνοιξη με τις συνήθειές της
και βρέχει.
Οι ναυαγοί περνούν το δρόμο
γιατί γι’ αυτούς δεν υπήρξε φράχτης,
δεν υπάρχει ναυάγιο, δεν ακούνε βάρκες με ουρλιαχτά.
Όλα θα ’ταν φυσιολογικά μετά το σούρουπο, σαν πάντα.
Θα είχε κάποιο κρύο, θα ψιλόβρεχε ως αργά,
αυτό το βράδυ δεν θα ’χε σχέση με τον σουγιά
και το πύρινο τόξο στο βάθος
πάνω απ’ τα σπίτια.
Αλλά ο φαντάρος λέει κοιτώντας τα δάχτυλα
πως ο θάνατος και η καταστροφή κι η θλίψη
είναι δυνατότητες ν’ αφηγηθείς κάτι που δεν μπορείς
να πεις. Πως υπάρχει μια οργή πιο βαθιά απ’ το σκοτάδι.
Πως ο κόσμος πέθανε. Πέθανε σου λέω
δεν νιώθω τίποτα σαν το ποντίκι στον κουβά.
Σηκώνει το χέρι και δείχνει το συρματόπλεγμα σαν φάκα.
Το δείχνει και το λέει δήμιο. Το λέει σταυρό.
Ύστερα λέει πως η φωνή απ’ τον τοίχο…
άκου. Σσσς, το ακούς; Ακούς τα τύμπανα που ηχούν;
Όλα είναι πιθανά. Είναι τσούλες. Όλες τους.
Το ξαναλέει πολλές φορές να το επιβάλει.
Τεντώνει το πόδι του και φοράει το πλακάκι.
Το μαλλί, τα δόντια του είναι γκρίζα. Η λάμα ολόισια.
Η γλώσσα του έτσι υγρή γυαλίζει σαν φεγγάρι.