Ένα μεγάλο όστρακο που κλείνει ανεπαίσθητα…
Παλεύω με την κατάθλιψη για χρόνια.
Μην απορείς πώς βρέθηκες εδώ
Κάτω απ’ τον ήλιο του καλοκαιριού
Απεγνωσμένα ψάχνοντας κοχύλια και κροκάλες.
Πάνω στην καυτή άμμο
Σπειροειδείς έλικες, περίτεχνα γεωμετρικά σχήματα
Σαν μικρά κενοτάφια διάσπαρτα ριγμένα.
Κι η γεύση απ’ την αρμύρα της θάλασσας.

Μην απορείς πώς βρέθηκες εδώ.
Το μαύρο λιθάρι θυμήσου
Στην ακροθαλασσιά
Που έσυρες βάζοντας όλη σου τη δύναμη
Κι ένιωσες τα νοήματα να μυρμηγκιάζουν το κορμί σου.
Όπως όταν ανακαλύπτεις ξαφνικά ζωή
που κρύβεται κάτω απ’ τον βράχο.
Εμείς οι ξεγραμμένοι είμαστε το άλας της γης.